niespodziankę - rzekła.<br><br>- No?<br><br>- No co?<br><br>- Ciooociu!<br><br>- Ciotuuniuuu! - zaczęli się wdzięczyć.<br><br>Ciotka robiła jeszcze miny, jeszcze dawała się prosić, gdy na werandę <br>wszedł ktoś znajomy: jak zwykle uśmiechnięty, ugrzeczniony i nie <br>ogolony. Lokator z Pierwszego Piętra.<br><br>- Dobry wieczór miłym państwu - powiedział. - A więc <br>jedziemy? Mój Kapitanik czeka.<br><br>- Kapitan?! - wrzasnęli Ika z Groszkiem wybiegając na <br>rynek.<br><br>Tak - to był Kapitan. Stał spokojny, milczący, <br>zakurzony i pięknie wyremontowany tuż koło studni. I czekał.<br><br>Niespodzianka zaś polegała na tym, że Lokator ofiarował się z przewiezieniem <br>całego towarzystwa do Warszawy jeszcze tego wieczoru.<br><br>Był to pomysł piękny i propozycja szlachetna, gdyż w przeciwnym <br>razie wycieczkowicze musieliby