przodu kosmyki włosów. Rysy są wyraziste, nieregularne, spojrzenie intrygujące: bystre i zarazem jakby nieobecne, uważne i jednocześnie obojętne. Włosy miał Feliński ciemnoorzechowe – napisze bratowa. Oczy – niebieskie – uzupełni Kazimierz Władysław Wójcicki i doda: „był szczupły, wzrostu miernego"; „niski, żwawy i krępy, choć nie tłusty" – twierdzi Gustaw Olizar, „twarzy okrągłej choć przyjemnej" – przypomina Franciszek Kowalski; „wyraz jej zmieniał się co chwila, przechodząc w rozmaite tony". Przy bladej cerze „rumieńce tak mu twarz odświeżały, że wyglądał daleko młodszym, niż był w istocie" (Ewa Felińska). Ani wspomniana litografia, ani późniejszy rysunek ołówkiem nie zachowują uśmiechu