efektów własnej działalności, nie jest jeszcze wtedy wystarczająco rozwinięty. Nie można więc mówić w tym okresie życia o skierowaniu libido (postawy "do") na zewnątrz czy do wewnątrz, gdyż wszystko jest całością. Dziecko jest dla siebie kosmosem. Dla obserwatora jednak jego reakcje uczuciowe, choć prymitywne i chaotyczne, są skierowane na zewnątrz. Gwałtowne ruchy, krzyk, śmiech są jakby wyzwaniem rzuconym otaczającemu światu, choć w tym okresie dziecko prawdopodobnie z istnienia tegoż świata nie zdaje sobie sprawy.<br>Po drugie, uczucia zwrócone do wewnątrz wiążą się zawsze z obrazem własnej osoby, a obraz ten tworzy się w znacznie późniejszym okresie rozwoju (najgwałtowniejszy rozwój dokonuje się