to następnego dnia po owym pamiętnym wieczorze. Miał wolne i trawiony nagle wzbudzoną miłością błądził po Plantach w pobliżu dworca kolejowego. Deszcz nie padał, natomiast zgniłe, mokre zimno przejmowało do kości, a gęsta mgła, uwięziona wśród kosmatych gałęzi, zasłaniała kamienice, światła i ruch uliczny wzdłuż Plant. Roman był pewny, że Hela tędy chodzi do domu. Tu właśnie coś z niej pozostało - to żyło na Plantach, przesiąknięte mgłą i żałośnie rozpięte na nagich gałęziach i oślizgłych konarach. Była to istota nieuchwytna, pobudzająca go do łez, dostrojona więcej do jego uczuć niżeli do prawdziwej Heli. Potem wystarczyło mu przejść koło Plant i z