wszelki wyraz radosne i smętne - przyrody samej sobie tylko rozkwitłej. <br>- No więc cóż? - niepewnie mruknęła Helenka. <br>Henrysia szepnęła: <br>- Gdy gwizdną, szparą w murze zobaczymy, którędy najłatwiej będzie można uciec. A oni pewnie tu nie wejdą. <br>- E... kto wie? <br>- Oni nie potrzebują się śpieszyć, więc zauważą, że to cmentarz. Tylko... słuchaj, Helenko, może nie powinnyśmy się chować na cmentarzu?<br>Umilkły na długą chwilę i z poszumu liści, z blasku i barwy mnogich kwiatów wyniosły w duszach pewność, że już nie było na tym cmentarzu umarłych. Że już ziemia miłosierna przygarnęła swoje dzieci uściskiem najszczerszej miłości i życiu oddała na nowo ich ciała