przywódcy partyjni. "&lt;foreign lang="ger"&gt;Deutsche Allgemeine Zeitung&lt;/&gt;" z 4 grudnia 1938 roku donosiła, że jeden z punktów zbiórki darów obsługiwany był przez ministra spraw zagranicznych &lt;name type="person"&gt;von Ribbentropa&lt;/&gt;. Minister, jak relacjonuje gazeta, &lt;q&gt;wyraził zadowolenie z ofiarności berlińczyków&lt;/&gt; &lt;gap&gt; Nie wszyscy jednak, mimo usilnych zabiegów, zdołali pozyskać sympatię społeczeństwa. Zdaniem brytyjskiego ambasadora w Berlinie - &lt;name type="person"&gt;Neville Hendersona&lt;/&gt;, w okresie poprzedzającym wybuch drugiej wojny światowej spośród czołowych przywódców nazistowskich największą popularnością cieszył się &lt;name type="person"&gt;Göring. Ribbentrop&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Himmler&lt;/&gt; nie byli społecznie akceptowani, a nawet budzili nieufność.<br>&lt;gap&gt;<br>Skłonności do życia w przepychu przejawiał &lt;name type="person"&gt;Ribbentrop&lt;/&gt; od początku swojej dyplomatycznej kariery. &lt;name type="person"&gt;Albert Speer&lt;/&gt; zanotował: &lt;gap&gt;<br>W momencie obejmowania funkcji ministra z ochotą podchwycił