przodu.<br>&lt;page nr=110&gt; Bici przez OD-mana rozpraszali się z krzykiem, gwizdem; po chwili wracali znów i parli do kotła, z głuchą cierpliwością znosząc ciosy, protesty i wzburzenie tłumu. Na wprost kamieniem mógł dorzucić przez ten placyk w ruinach - za załomem wypalonej bramy Mojsze Połamaniec strzegł kubła. Wrócił Baruch Oks.<br>- Idzie żyć!<br>Henio Śledź sunął za nim przez ulicę, gnąc się i przystając, wpatrzony w puszkę zupy, którą niósł przed sobą. Przelewali ją ostrożnie do wiadra, pochyleni nisko, a Mojsze Połamaniec wołał rozgniewany :<br>- Tyle, tylko tyle?<br>- Rozlałem troszkę - wyznał smutno Henio Śledź.<br>- Ja ci rozleję. Żarłeś po drodze, głodomorze. Sam widziałem. Jazda z