i pokojówki, trawi przedpołudnia w ciemnym pokoju stołowym, który pamięta jeszcze lata dawnej świetności, kiedy piękny Wilhelm podejmowany był podwieczorkami na saskiej porcelanie, gdzie w błękitnofiołkowych ogrodach z porcelanowej koronki wyfraczony pasterz Filon zalecał się beztrosko do jedwabnej tancerki Laury. A i ciocia była wtedy piękna i beztroska, aż sam Henryk Sienkiewicz wpisywał jej do sztambucha:<br>W Kaltenleutsleben spadają kasztany<br>I drży na wietrze ostatni liść -<br>W świat trzeba iść... W świat trzeba iść...<br><br>Ale przyszedł tyfus i śliczna Ida straciła wszystkie włosy - i miłość <br>Wilusia, która może nigdy nie była miłością namiętną. A Wilhelm, cóż, rozchorował się jeszcze paskudniej i