aktorów, zażegnywał (i wzbudzał swymi ingerencjami) konflikty, przy żywym jego współudziale powstał i funkcjonował teatr Renaissance, długotrwałe uczucie wiązało go z aktorką Juliette Drouet. Jednym słowem - był człowiekiem teatru i przez wiele lat uważał teatr za niezbędną oprawę, za cel twórczości dramatycznej. Sztuki pisze się dla widzów, twierdził.<br>"Sceniczne" dzieła Hugo musiały różnić się od dramatów, których autorzy mogli sobie pozwolić na pogardliwe lekceważenie teatralnych uwarunkowań. Ale jego udziałem stały się i największe sukcesy teatru romantycznego, i najgłośniejsze niepowodzenia. Gdy zniechęcony klęską Burgrafów od teatru odszedł, nie zarzucił definitywnie twórczości dramatycznej. Po kilkunastoletniej przerwie (przypominają się tu dzieje Aleksandra Fredry) wrócił