gustów paryskiej publiczności teatralnej. Triumfalnie powracała moda na klasykę, na tragedię, na tematy antyczne. Aktorką tragiczną była też Rachel (Elisabeth Rachel Felix), najbardziej olśniewający debiut (1838) i sława tamtych lat. Moda na dramat romantyczny (jak i moda na romantyzm) zdecydowanie wygasała.<br>Bliższe zwrócenie uwagi na konkretne elementy kompozycji dramatów Wiktora Hugo pozwala przede wszystkim zdecydowanie potwierdzić to, co intuicyjnie z góry było wiadomo: dramat romantyczny, pisany dla konkretnego teatru i z myślą o rychłym wprowadzeniu go na scenę różni się zdecydowanie od tych dramatów, których autorzy takich perspektyw nie przewidywali. Autor dopasowuje go do teatru i do publiczności. W konsekwencji - więzi