Przedstawiał się w nich nie jako artysta szkoły romantycznej, lecz jako pisarz o tym samym co oni rodowodzie, który idzie tą samą co oni drogą, ale jakby obok nich, by uchronić swą niezależność. Ku twórczości dla sceny pchnęły go - jak deklarował - te same wydarzenia, które wywarły przełomowe wrażenie na Wiktorze Hugo, na Mussecie i innych młodych poetach: przyjazd teatru szekspirowskiego z Anglii, olśnienie wywołane i tekstami i świetną grą Kemble'a, Keana i innych aktorów. &lt;gap&gt;.<br>W przedmowie, którą poprzedził swą pierwszą publikowaną sztukę Henryk III i jego dwór, zapowiadał, że nie zamierza tworzyć nowego systemu dramatycznego, gdyż jego piórem kieruje jedynie natchnienie