Weryfikację prowadzono skrupulatnie i nieśpiesznie, na co wskazuje protokół Grodnienskogo Dworianskogo Deputatskogo Sobranija z 25 lipca 1847 roku, w którym nadmieniono, że Wołkowicki Michał otrzymał wymagane świadectwo 5 lutego 1820 roku, a Ildefons dopiero 22 listopada 1822. Zachował się także raport Sztabu Generalnego z 6 października 1886 o tym, że Ildefons Wołkowicki - syn Michała - podpułkownik i ujezdnyj wojenskij naczalnik, odznaczony orderami Świętego Włodzimierza czwartego stopnia ze wstęgą, Świętej Anny trzeciego stopnia, Świętej Anny drugiego stopnia, Świętego Stanisława drugiego i trzeciego stopnia oraz brązowym medalem wojny 1853-1856, po czterdziestu sześciu latach carskiej służby przeszedł w tymże roku 1886 w stan spoczynku