grosiwa. Po powrocie z Węgier nasi, ci odważniejsi, ubrani w miejską tandetę, początkowo nieśmiało zaczęli wyjeżdżać za morza do dalekiej Ameryki. Ileż to łez wylały nasze matki żegnając swych młodych synów, jakże niestety często po raz ostatni. Z jakim żalem żegnały młode żony swych mężów wyjeżdżających w świat za chlebem. Ileż to serdecznych upomnień i dobrych rad dawał stary ojciec swemu synowi, żegnając go odjeżdżającego w świat daleki, nieznany. Nad wyraz przykre i rzewne sceny odbywały się na stacji kolejowej w Chabówce, a później w tych wsiach, przez które przejeżdżała kolej.<br>Nasi, osiedliwszy się w nowym świecie, po otrzymaniu pracy nadsyłali