nad uśmiechniętymi ustami. O, Boże! To pan Franciszek! To już nie imaginacja! Zawrócił widać z drogi i pragnie z nią jeszcze porozmawiać. Otwiera szeroko wpółprzymknięte powieki. Wyciąga dłoń, ale on nie odwzajemnia gestu.<br><br> - To wszystko powstaje w mojej imaginacji, to wszystko rodzi się w imaginacji - powtarza szeptem, znów przymykając oczy. Ileż to już razy miałam dziwne przywidzenia, szczególnie gdy o kimś dużo myślałam. Kiedyś wyraźnie ujrzałam przecież Klemunię w okrytym kwiatami krzaku krategusa; w jego gałązkach i liściach widziałam jej włosy, ręce, jej zżółkłą suknię w jakieś dziwne fałdy połamaną.<br><br> Ale pan Franciszek nie znika, tworzy jakby "fluidyczną personifikację", która "z