Kotowicz przysiadł się tymczasem do Krajewskiego. - Więc jak? - spytał mecenas. - Ma pan?<br>Kotowicz rozłożył szeroko ręce.<br>- Jestem zrozpaczony. Punktualnie o pół do dziesiątej pieniądze miały być. Pan mnie zna, panie mecenasie, nigdy jeszcze nie zawiodłem. Jeżeli wyznaczam termin, to choćby się ziemia miała zapaść...<br>- Nie zapadła się, o ile wiem. Impresario znowu rozłożył ręce:<br>- Siła wyższa! Jutro przed samym południem sam panu przyniosę gotówkę. Może pan na mnie liczyć.<br>Obok, kierując się w stronę swojego stolika, przeszła w towarzystwie Chełmickiego uśmiechnięta Staniewiczowa. Kotowicz poderwał się z krzesła i złożył jej głęboki ukłon.<br>- Widział pan, jakiego ładnego chłopca wytrzasnęła nasza pani majorowa