stosunkowo czasy życia ze względu na ten rozpad wskazywały, że zaangażowane w nim oddziaływanie ma raczej bardzo małą wielkość. Nazwano je oddziaływaniem słabym.<br>&lt;gap&gt;<br>Gdy zmierzono energie emitowanych w tym rozpadzie elektronów, pojawiły się pierwsze kłopoty. Okazało się mianowicie, że mają one rozmaite wartości, od bliskich zera do pewnej energii maksymalnej. Inaczej mówiąc, widmo tych elektronów, podające zależność ich liczby od energii, jest widmem ciągłym (rys. 5.2). Tymczasem jądro, jako kwantowy układ nukleonów, musi się zawsze znajdować w określonych stanach energetycznych. Wszelkie rozpady jąder mogą zachodzić tylko w wyniku przejść między takimi stanami, a zatem energia unoszona w rozpadzie musi być ściśle