fakt, przez tyle lat przyjaźni zachowaliśmy Jadzię we wspólnej tajemnicy i rzeczywiście nigdy nie daliśmy się podpuścić pani Roszko na opowiedzenie jej o życiu przed śmiercią, czyli o czasach kawalerskich Roszka.<br>Przyznaję, drogi czytelniku, że żal mi było mojego przyjaciela, choć jakoś tak przypomniało mi się, że sprzątnął mi tę Jadzię sprzed nosa. Ja też lubię sopranistki. Wspiąłem się jednak na wyżyny przyjaźni i powiedziałem, co następuje:<br>- Och! To przecież historia sprzed waszego małżeństwa. Pani Roszko ją zrozumie. <br>Roszko rzucił okiem na najlepszą z żon - wciąż pisała jak oszalała i nic nie wskazywało, by orientowała się, o czym rozmawiamy.<br>- A czy