też siedzę, między nimi, popijam kawę i piszę do Ciebie. Słońce odbija się od białej kartki, muszę mrużyć &lt;page nr=77&gt; oczy, i mimowolnie uśmiecham się, czuję, jak gorące promienie rozpuszczają we mnie jakiś wielki kawał lodu, przynajmniej na chwilę.<br>Już prawie miesiąc minął, więc wszyscy są mniej ciekawscy, ale wciąż jeszcze pytają: "Jak leci?", "Co słychać?", patrzą tak dziwnie, jakby chcieli dorzucić zaraz: "Na pewno nie najlepiej, widać to po tobie". Czasem odpowiadam byle co: "Dobrze", "W porządku", i odchodzę, a czasem coś mnie podkusi, a może po prostu z przekory, zaczynam mówić, że źle, że trudno, a wtedy ta osoba, ten ktoś, kto