najczęściej charakterystyczne dla obszarów wysoczyzn morenowych i obszarów moreny dennej. Są one niezbyt głębokie, dlatego w okresie letnim, na skutek naturalnego obniżenia pierwszego poziomu wód podziemnych, ich misy często pozostają bezwodne. W strefie zasięgu ostatniego zlodowacenia są bardzo pospolite. Największa gęstość ich występowania to ok. 500 oczek na 100 km&lt;hi rend="upper"&gt;2&lt;/&gt;. Jakkolwiek są one podobne do jezior z poprzedniego wydzielenia, jednak mają różną od nich wielkość, głębokość, kształt misy i trwałość.<br><br>Typ 12. Jeziora sandrowe powstały w zagłębieniach w miejscach wytapiania brył martwego lodu w obrębie powierzchni sandrowych, a więc na stożkach napływowych tworzonych przez wody proglacjalne na przedpolach lodowców lub lądolodów