tchnęło jeszcze długo. Od Kozickiej zalatuje on stale. Także i z tego względu błogosławię fakt, że nie zawsze ją mamy przy stole. Z całkiem innego wólę też nie zastawać jej w szpitalu. Od Malińskiego niczego nie staram się wyciągać. Wypytywać go byłoby krępujące. Jest chory, a więc trochę jak dziecko. Jakoś przykro wydobywać od niego sekrety. Inna rzecz, kiedy sam zaczyna i sam jest spragniony, żeby coś powiedzieć. Następuje to, kiedy jesteśmy we dwójkę. Wtedy słucham. <br>Błądzę oczami po jego wymizerowanej twarzy albo przenoszę wzrok na dywanik, który mu Kozicka przybiła nad głową. Agrafkami przypięła do niego odznaczenia wojskowe Malińskiego i