Proszę mnie natychmiast puścić! - chrypiała Ewelina. <br>Wreszcie udało jej się oswobodzić. Poprawiła rozczochrane włosy, obciągnęła drelichową bluzę i rzekła sucho:<br>- Panie inżynierze, nie widzę innego wyjścia. Musimy się rozstać. <br>- Świetnie - odrzekł. - Od dzisiaj? Pakuję manatki i już mnie nie ma. <br>- No... najpierw muszę kogoś znaleźć... <br>- Tak, tak, oczywiście - zasyczał pan Jarek. - Murzyn jeszcze nie zrobił wszystkiego, więc nie wolno mu odejść!<br>Wyszedł trzaskając drzwiami tak, że zajęczały futryny. Ale najgorsze rozegrało się następnego ranka. Przybiegła Celinka, córka Konczaninów, z wiadomością, że pan inżynier zamknął się na górce z dubeltówką jej ojca i grozi, że jeżeli pani Ewelina do niego nie przyjdzie