oschle inżynier. - Mogę się tam przeprowadzić jutro. <br>- Ale pan mnie rozumie... <br>- Nie - usłyszała. - Nigdy nie zrozumiem, co trzyma tak piekną kobietę przy boku starca!<br>Ewelina nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, była oszołomiona. Naprzeciw siebie miała dwoje oczu gorejących miłością. Teraz dopiero to zobaczyła, widocznie Tadeusz dostrzegł już to wcześniej. <br>- Panie Jarku - zaczęła. - Nigdy nie byłam piękna, a teraz wydaje mi się, że jestem raczej brzydka... Ta cegielnia postarzyła mnie o co najmniej dziesięć lat...<br>- Pani jest piękna od wewnątrz, inne kobiety przy pani to mdłe porcelanowe lalki... <br>Ewelina jeszcze raz spojrzała w te olbrzymie niebieskie oczy i powiedziała twardo:<br>- W takim