od schyłku XVII do początków XVIII w. Okładziny rękojeści miały kształt mniej delikatny od karabel tureckich, bez przewężenia w górę czy w dół, a ich boczne krawędzie były prawie zupełnie równoległe; z trzpieniem mocowano je za pomocą nitów; okładziny wykonywano z kości lub kamieni półszlachetnych (z agatu, chalcedonu, jaspisu itp.). Jelce i okucia pochew wytwarzano z mosiądzu bądź ze złoconego srebra i zdobiono wybijanymi oraz cyzelowanymi motywami roślinnymi i perełkowymi, lokalizując je - w kształcie krzyża - na wąsach i na ryfkach. Kilka egzemplarzy szabel tego typu znajduje się w zbiorach polskich muzeów - cztery w Zbiorach Czartoryskich w Muzeum Narodowym w Krakowie i