na niej, Kefasie, głosić Ewangelię... - Trząsł <br>się coraz mocniej ze wzruszenia. Głos mu rósł. Chwilami zatrzymywał się, chwilami <br>wybuchał. - Świat, Kefasie - wykrzyknął - dziś jest rzymski! Może jutro będzie <br>partyjski, może galijski, może germański. Ale jaki jest - musi być Jezusowy <br>i musi pozostać Jezusowy!<br> Jak gromkie echo powtórzył Piotr:<br> - Musi pozostać Jezusowy!<br> Stali naprzeciwko siebie, pełni wzruszenia, że wreszcie - po tylu latach - <br> złączyła ich jedna myśl. Ale Pawła odeszły siły, wsparł się mocniej na rękach <br>Piotra.<br> Wolno usiadł na ławie.<br> - Siądź, Kefasie - powiedział dysząc. Wskazał mu miejsce obok. - Cieszę <br>się, że myślimy tak samo... Bo ja... ja tyle lat sądziłem, Kefasie, że