sposób było wyjechać. Czekał więc, aż skończy się wojna. No i walczył. <br><br>Dowodził dwunastoosobową drużyną zabijaków, wyznaczanych tylko do specjalnych zadań. Kiedy jakiś oddział nie potrafił zdobyć wzgórza, drogi czy wioski, do akcji wkraczali mudżahedini Islamuddina. Tak jak w czerwcu dziewięćdziesiątego czwartego podczas szturmu na górę Tapa-je Marandżan w Kabulu. Na szczycie bronili się sprzymierzeni z opozycją arabscy wolontariusze. <br><br>- Nienawidzę ich. Nigdy nie strzelałem do Rosjan, staram się nie zabijać Afgańczyków, ale dla obcych nie mam litości. To przez nich ta wojna. Walczą tylko dla pieniędzy albo dla przyjemności, jaką daje im zabijanie. Wtedy, na Tapa-je Marandżan, strzelaliśmy do