klęsk, doznanych przez pakistańskie państwo, które miało być świadectwem wyższości wspólnoty wiary nad wspólnotą krwi. Oto po wyniszczającej wojnie secesję ogłosili Bengalczycy z delty Gangesu i Brahmaputry. Niespokojnie było też w krajach Pasztunów i Beludżów.<br>Pakistańskie władze uznały, że będą się mogły czuć bezpiecznie w swoich granicach, tylko mając w Kabulu posłusznego sobie władcę i tylko jeśli będzie się on odwoływał do wiary, a nie do solidarności narodowej. Afgańscy rewolucjoniści muzułmańscy, występujący przeciwko Daudowi i kwestionujący nawet wspólnotę etniczną jako sprzeczną z Koranem i opóźniającą cywilizacyjny postęp, wydawali się doskonałymi sojusznikami. Wspierając ich, można było zaszkodzić Daudowi, przestraszyć, odciągnąć jego myśli