wymoszczonym grochowinami. Pod głowę wetknięto mu białe worki pachnące mąką. Koń szedł szparko, starał się, jak mógł, ciągnąc ciężką i niezgrabną, brzęczącą żelastwem furę pana Pluski. Obok kroczył woźnica, zagłębiwszy swą groźną twarz w miedzianej brodzie. Z przyzwyczajenia uderzał co chwila lejcami po żylastym boku końskim. Za nim szli gęsiego Kajaki i Ferdzia z fajerką. Obaj chłopcy z szacunkiem pełnym grozy patrzyli w białą twarz kolegi. Na samym końcu śpieszył pan Staś trzymając się kłonicy. Sapał chrypliwie bardzo zmęczony i wolną ręką strząsał ze swej ciemnej marynarki, włożonej na nagie ciało, grudki gliny, pajęczynę natrętną jak bodziaki i suche źdźbła igliwia