pod Łańcutem, był typem stuprocentowo mongolskim, a równocześnie jednym z najznakomitszych facecjonistów, z jakimi udało mi się spotkać w życiu. Ksiądz Turek opowiadał cuda. W świetle jego anegdot poczynałem rozumieć koncepty takiego Kochowskiego i innych naszych fraszkopisów barokowych. W szczególności zaś prawił on nieraz o "kompaniach" wędrujących na odpusty do Kalwarii czy Leżajska. Objaśnienia przewodników, swoiste tłumaczenie finezji alegorycznych, parodie pieśni i uroczystych przemówień, koncepty dziadów odpustowych - wszystko to układało się w barwny łańcuch dziwów, łączących stare anegdoty obiegowe z pomysłami nowymi, znakomicie podpatrzonymi i podsłuchanymi.<br>Księdzu Turkowi zaś niewiele ustępował gospodarz plebanii kosińskiej, mój imiennik, ksiądz Julian Krzyżanowski. Jego anegdoty