tylko o następnym ruchu, a potem o następnym. Nie miałem żadnej przyszłości, tylko tę obecną chwilę, a świat zawęził się do odrobiny wody w zagłębieniu dłoni, słonecznych plam tańczących na powierzchni strumienia i krzewów poruszających się w podmuchach wiatru.<br>I wtedy, zupełnie nagle... do głowy wpakował mi się nieproszony gość.<br>"Kamyk! Co ty tu robisz?"<br>Przekaz mentalny był tak znajomy, że natychmiast odgadłem autora.<br>"Pożeracz Chmur??!"<br>Zarośla po przeciwnej stronie zatrzęsły się, ale zamiast znajomej białej psiej mordy spomiędzy zieleni wynurzyła się najpierw para rąk, a potem ciemna, rozczochrana głowa młodego chłopaka. Gapiłem się na to zjawisko, mając dziwne uczucie, że