Bo to właśnie nie przyszło mi jakoś <br>dotychczas do głowy. A przecież - tak! To <br>była prawda! Wyparłam się mego kraju i tatusia! <br><br>Wybuchnęłam jeszcze głośniejszym płaczem. <br><br>Ale Jan nie pocieszał mnie wcale. Pokiwał nade mną <br>głową, jakby chciał powiedzieć: "imitacja!" <br>i poszedł do swojej roboty. <br><br>Przez tydzień mimo nalegań cioci Kazi nie chciałam zejść <br>na podwórze. Wreszcie zdecydowałam się iść tam <br>bardzo wcześnie, kiedy, jak mi się zdawało, nie będzie <br>jeszcze nikogo. <br><br>Podwórze było rzeczywiście zupełnie puste. Usiadłam <br>pod kasztanem. Było zupełnie cicho, tylko z gałęzi <br>odzywał się od czasu do czasu świergot ptaków. <br><br>Dawniej myślałam często o tym, że może