wkrótce, że i inni nie trudzili <br>się zbytnio. Po każdym położeniu cegiełki, machnięciu <br>łopatą czy wysypaniu taczki przystawali, zamyślali się <br>lub rozglądali się wokoło, jak gdyby na coś czekali. <br><br><br>Oczywiście, że wiedziałam dobrze, na co! <br><br>Ich oczekiwanie udzielało się i mnie, i gdy schodziłam <br>po zeszyt lub proszek dla cioci Kazi do apteki, przystawałam zawsze, <br>zatrzymywałam się tak jak oni i patrzyłam w perspektywę <br>ulicy, czy gdzieś w oddali nie słychać już śpiewu, <br>czy nie czerwienią się sztandary. <br><br>Ale oni nie zwracali najmniejszej uwagi na moją obecność. <br>A może tylko udawali, bo przecież moje loki, mój płaszczyk, <br>w ogóle - wszystko... <br><br>W