Ostatni kroczył Garłaj Jednooki. Jego twarz została kiedyś straszliwie oszpecona przez ogień. W lewy oczodół, z którego od żaru wypłynęło oko, wsadził sobie pomalowany na żółto kamień. Mało kto mógł patrzeć na Garłaja bez lęku.<br>Biały Pazur skierował się wprost ku namiotowi, przed którym stali setnicy. Ko-onrow wyszedł naprzeciw. Kiedy byli o trzy kroki od siebie, zatrzymali się. Ko-onrow pochylił głowę, cisnął swą &lt;orig&gt;karoggę&lt;/&gt; pod nogi Szepczącego.<br>- Witaj, panie.<br>- Witaj.<br>- Oddaję ci moją &lt;orig&gt;karoggę&lt;/&gt; na znak, że przyjmuję twoje dowództwo. Ja i wszyscy setnicy, a ich postawił tu lud Dabory.<br>- Biorę te słowa - głos Białego Pazura brzmiał twardo. - I przyjmuję