piękną. Każdej kobiecie prawił czułe słowa, zaglądał uwodzicielsko w oczy i wróżył z ręki. Nie sądzę, by czerpał z tego jakiekolwiek korzyści natury osobistej, ograniczał się do odbywania w swoim pokoiku seansów na poły mistycznych, na poły towarzyskich. Odwiedzały go kobiety dojrzałe i dziewczęta spragnione romantycznej admiracji i metafizycznych horoskopów. Klepał biedę i utrzymywał się właściwie z zapomóg. Może pomagał mu brat, profesor uniwersytetu. Przez pewien czas przebywał jako rezydent w którymś z klasztorów żeńskich koło Opola. Pisał tam kronikę zakonu w zamian za wikt, opierunek i którąś z cel klasztornych. Po powrocie do Krakowa zabrał się do tłumaczenia powieści Tomasza Manna