zostaje diagnoza, a następnie terapia przy założeniu, że diagnoza ta jest prawdziwa; inaczej mówiąc, przy tym założeniu maksymalizuje się użyteczność. Nie znaczy to, że lekarz nie żywi wątpliwości co do trafności postawionej diagnozy. Znaczy to tylko, że zachowuje się tak, jak gdyby w nią wierzył bez zastrzeżeń - przynajmniej na razie.<br> Kolizja między taką zasadą podejmowania decyzji a maksymalizacją przeciętnej użyteczności ujawnia się wówczas, gdy najwyższą przeciętną użyteczność ma działanie, które nie jest optymalne przy żadnym stanie świata. Otóż byłoby zapewne rzeczą dziwną, gdyby lekarz podejmował takie działanie terapeutyczne, które nie jest optymalne ze względu na żadną diagnozę braną pod uwagę. Chyba