układam usta w kwadrat, jak pierrot, a wielkie łzy dramatycznie spływają po moich policzkach bez jednego szlochu. Wiem przecież, wiem, krzyk jest niedozwolony, a ja nawet cierpieć chcę grzecznie, żeby nie dostać po łapach i w ogóle być kochaną. Straszą mnie wszyscy, że nie ma gorszej rzeczy niż niemiłość. Niemiłość. Kompromitacja. Wielkie odrzucenie i wielki, palący uszy wstyd. <br>Wiem, jestem nieudana. Wiem, popełniam gafy, i podnoszę głos, i mówię nie to, i nie takim tonem jak trzeba, i zasługuję na klapsy. Mama odprawiła guwernantki, chce mnie wychować sama - a to prawdziwa odpowiedzialność i co za udręka z takim niezgrabiaszem! Zbyt często