jej zeszło na wtrząsaniu weń życia. Lecz nie ożył. Wtedy spostrzegła, że ma jego krew na ubraniu. Wstała. Wściekłość w oczach. <br>- Ty skurwysynu - wysyczała. - Jak mogłeś mi tak zdechnąć? Tylko ty mi zostałeś! Jak mogłeś mnie zdradzić?! Wszyscyście tacy sami! <br>Zaczęła go kopać. Martwe ciało przyjmowało to z całkowitą obojętnością. Kopała więc i kopała. <br>Nagle czyjaś dłoń na ramieniu. Odskoczyła. Podążający za Cieniem. <br>- Nie bezcześć zwłok. <br>Oklęła go w języku, którego nie znał. <br>Otarł pot z twarzy, zerknął na Potwora, już nie bardziej realnego od niedokończonej myśli. <br>- Nareszcie oprzytomniał, co? - sarknęła Ojalika. <br>- Cicho, cicho. <br>- A szlag by cię trafił! Miałeś sprawdzić