Aha, trzeba mówić. Trzeba powiedzieć: ŤNie znamť" - nakazuje skutym niemocą wargom. Teraz słuch oddziela się z ulgą od umęczonego ciała. Czuje, jak podnoszą ją w powietrze, a myśl tłumaczy szybkie niemieckie słowa. Oficer wymyśla tamtym za jakąś poplamioną ścianę. To widocznie ona padając pokrwawioną głową... Wloką znów na kamienną podłogę. Kopią. Traci przytomność pod depczącymi ją butami.<br>Ocknęła się pod strumieniem wody. Jest już skuta. Pod kolana zakładają jej drąg."<br>- Nie, nie... - szepce oszalała ze strachu i oko wyłazi jej z orbity na widok kranu, pod którym ustawiają znów dwa krzesła.<br>Nie wie, że duszenie się wodą będzie wspominać jak ulgę