Podobał się ów polski rycerz księżniczce. Zwyciężał wszystkich rówieśników na turniejach, uśmiech miał miły, serdeczny, poczciwy. Nawet zwyciężeni rycerze nie żywili doń niechęci. <br>A jednak nie odwołała księżniczka swego postanowienia! Z przestrachem patrzyła, jak dzielny młodzian dosiadł konia i ruszył na objazd zamku. <br>Widziała księżniczka, jak jechał wyprostowany, piękny, spokojny. Kopyta końskie ślizgały się po skałach, każdy krok groził upadkiem w przepaść i śmiercią. <br>Blada, wystraszonym wzrokiem śledziła księżniczka ruchy konia patrząc z okna wysokiej zamkowej baszty. Serce jej uderzało głośno w piersi.<br>Aż zagrzmiały tryumfalnie trąby złote na dziedzińcu zamkowym. Obwieściły zwycięstwo. <br>Młody rycerz polski wjeżdżał na zamek. <br>Wyległo wszystko