sztuką.<br>Przegadałam z Jaroszewską tysiące godzin, grałam jej córkę, ale ona prywatnie traktowała mnie też jak córkę, może dlatego, że sama nigdy nie miała dzieci. Zawsze na dzień matki przynosiłam jej kwiaty i drobne prezenty, nasze relacje były więcej niż przyjacielskie. Nauczyłam się od niej mnóstwo o mężczyznach, o przedwojennym Krakowie, o jej życiu teatralnym i o życiu w ogóle. Przy tym wiecznym stresie, rywalizacji, zawiściach i biologicznej starości, która dla kobiet, a aktorek szczególnie, jest tak bardzo dotkliwa, udało jej się zachować godność. Zawsze powtarzała: Aniu, trzeba kochać ludzi, trzeba kochać życie. - I mimo że mam tak inny niż ona