że kiedy podała mu obie ręce, przycisnął je niezgrabnie do serca. I sam nie wiedział, jak się stało, że ujrzawszy jej oczy zamknięte, pocałował ją w usta. Wybuchła płaczem. Płakała, dając się całować... Naraz wysunęła się z objęcia i odwróciła do okna. <br>Wtedy wybiegł. I po dwa schody, po dwa! <br>Kran i dłonie topiące twarz w zimnym obudzeniu. <br>Nawet nie widziała, nie słyszała, jak wyszedł, niosąc walizkę. Dopiero na końcu kamiennego chodnika postawił ją i zaczął toczyć za sobą. <br>Autobus o wyblakłych czerwieniach już czekał na stanowisku. Nikogo ze znajomych. Ani Zofii, ani dziennikarza, ani Michała szybkonogiego, ani Franca, ani kościelnego