nie publikował, co więcej, pod wpływem pogłębionej lektury starożytnych mistrzów zaczął z czasem odczuwać wyraźne nieukontentowanie z tych „drobnych i małych płodów". Niemniej, nadal próbował sił w poezji, przerzucając się „to do sielanek, to do odów, to do wierszy na uroczystości przyjaciół lub znakomitszych osób, wzorem Naruszewicza lub Krasickiego". Jako przykłady wymienia odę na cześć Ignacego Potockiego, drugą odę do Aleksandra Zamoyskiego z okazji jego imienin oraz wiersz do księżnej Izabeli Czartoryskiej na obchód poświęcenia kościoła Sybilli w Puławach. Następnie wspomina swą „pierwszą liryczną odę", napisaną na cześć Napoleona, gdy ten „powrócił z Egiptu dla uratowania Francji