na dwie części jakby przecięta nożem. W tej samej chwili okno rozwarło się na oścież, cień wychylił się do połowy nad parapetem i wyciągnął rękę z czarnym, połyskującym przedmiotem w pięści. Wtedy poprzez wycie wiatru i skrzypienie jarzębiny rozległ się babski, przenikliwy, prawie histeryczny krzyk:<br>- Kto tam?! Bo będę strzelać!...<br>Krawiec Gold przykucnął pod płotem i kurczowo trzymał się kolana Widmara. Ponad samą jego głową padała smuga drżącego światła. Widmar stał m cieniu. Od okna dzielił go płot i wąskie przejście, wystarczało podnieść rękę i chwycić za brzeg desek, aby przesadzić jednym susem tę ostatnią przegrodę .<br>&lt;page nr=162&gt;<br>- Kto tam?! - rozległ się ponownie