moralnego" sprzed wielu lat. Zresztą Młoda Polska wyhodowała własnego Dobrego Dzikusa, wyrafinowanego, skomplikowanego, nerwowego, mistycznego. Ot, choćby przyszłościowe wizje Tadeusza Micińskiego, który w &lt;name type="tit"&gt;Życiu nowym&lt;/&gt; takie sobie usnuł utopie: <br>&lt;gap&gt;<br>Panować nad tym wszystkim - nad rasą "&lt;q&gt;rządzoną prawami surowymi jak śmierć i radosnymi jak zorza&lt;/&gt;" - miałoby "&lt;q&gt;słońce-bogini Żywia Piastów, Słońce, Król Ducha&lt;/&gt;", w którego promieniach, dzięki uprawianiu sportów, mogłaby się nad Wisłą odrodzić nowa Hellada. "&lt;q&gt;Odródźmy się fizycznie, aby zrobić drogę Duchowi&lt;/&gt;" - nawoływał wielbiciel Tatr. Inni śnili o polskich Monsalwatach i nowy archipelag wysp nipuańskich pojawił się na mapie. Błądziły po nich Dobre Dzikusy udrapowane w togi mędrców bądź w maskach smutnych