którą można nazwać 'praktyką bez praktyki' jest definicja 'oświecenia' jako <br>'nie-myślenia', czyli 'myślenia bez myślenia'. Ustawiczne mówienie i działanie <br>zgodne z 'logiką paradoksu' można uznać za najbardziej naturalny stan <br>tego, kto dostąpił 'oświecenia'. <br>Z przeprowadzonej analizy wynika, że wielu mistrzów zen głosiło teorię <br>praktyki zen zgodnie z 'logiką paradoksu'. Krytykowali oni wszelkie formy <br>praktyki prowadzące do transformacji 'jaźni jednostkowej', takie jak oczyszczanie jaźni czy jej wyciszanie, ze względu na pojęcie 'pustki jednostkowej natury' -nie ma sensu zmieniać czegoś, co nie ma stałych cech. Wyraźnie odróżniali też 'pustkę jednostronną' (antytezę bytu) od 'prawdziwej pustki' (negacji zarówno afirmacji, jak i negacji). Taka