elementem podstawowym była ciągle problematyka okupacyjna.<br>Nawiązano kontakty z pokrewnymi instytucjami w Polsce i za<br>granicą, organizując prelekcje i odczyty oraz sesje<br>i konferencje naukowe. Wzbogacenie zbiorów muzealnych umożliwiło otwarcie<br>w 1948 roku instytutowego Muzeum z ekspozycją martyrologii i<br>walki Żydów<br>polskich oraz działu sztuki opartego na zbiorach Żydowskiego Towarzystwa<br>Krzewienia Sztuk Pięknych.<br> W 1949 roku kierownictwo Instytutu na wiele lat objął Bernard Mark,<br>przeprowadzając gruntowną reorganizację placówki, której profil<br>ukształtował się<br>właśnie na początku lat pięćdziesiątych. Wraz z likwidacją<br>Centralnego Komitetu<br>Żydów w Polsce w 1950 roku Instytut stał się placówką<br>niezależną, działając<br>zgodnie ze statutem jako stowarzyszenie naukowe. Opiekę