dwaj dziwnie zachowujący się mężczyźni, buraczkowe góry, Hiacyntę, wioskę łuskowców i to, że zmienili mnie w jakiegoś odmieńca. Przypomniałam sobie wszystko. Jednocześnie nabrałam przekonania, że nie mogę o tym powiedzieć Pani Pięknej. Muszę strzec wiedzy o tym, że moja przeszłość nie jest już dla mnie tajemnicą.<br>- Szaraczko bez imienia - głos Księżnej był oschły. - Możesz otworzyć już oczy.<br>- I co? Dotarła pani do mojego umysłu? - spytałam cicho, a moje serca tłukły się niczym oszalałe.<br>- Tak - odparła krótko. - Odzyskałaś pamięć?<br>Pokręciłam przecząco głową. Nie wyglądała na zmartwioną tą informacją.<br>- To co będzie? - odważyłam się spytać.<br>Blada twarz Pani Pięknej znalazła się na wysokości