Głos Campillego namaszczony, sztuczny:<br>- Mój drogi chłopcze, czekam na ciebie: Wracaj zaraz. - Ale co się stało? - zawołałem. - Złe wiadomości? Chwila milczenia. W trakcie tej chwili - najpewniej<br>zmiana decyzji. Wyczuwam to. Najpierw nie chciał mi powiedzieć tego, co mi miał do powiedzenia, przez telefon. Teraz, zorientowawszy się w moim popłochu, mówi:<br>- Kuria otrzymała dziś rano depeszę z Torunia. Rozumiesz?<br>- Nie rozumiem! Co się stało? Na Boga!<br>Lęk ma większą szybkość niż myślenie. Zanim więc zdążyłem sobie uprzytomnić, że to nonsens, by do kurii telefonowano w wypadku jakiegoś nieszczęścia z ojcem, ogarnęła mnie pewność katastrofy. Machinalnie jednak przyciskałem słuchawkę do ucha, chociaż było