Ludwikary... kary Ludwik... Ludwikarygodny... wik... wik ...<br>wiklina... lin-wik... kwik! Słowik...<br>słowiku-Ludwiku o błękitnym oku... &lt;page nr=172&gt;<br><br><br><br>SZARA SPIKERKA To... ciągle o kawalerze mowa?<br>LUDWIK potakuje z zażenowaną dumą. <br>SŁOWACKI Mój Wiku-lud-luby... oprzyj mi głowę na<br>ramieniu... (LUDWIK spełnia życzenie poety, który odetchnie głęboko) Ach...<br>rozumny ciężar twego<br>czoła...<br>LUDWIK czule<br> Nie budź się... śpij, kochany...<br>(zapominając o SPIKERCE)<br> W jeden ci bukiet zgarnę krzemienieckie zioła,<br> jeszcze nocą błyszczące...<br> Kijem obudzimy klekotliwe parkany,<br> wybitym sękiem zezujące...<br>SŁOWACKI zrywa się, odrzuca LUDWIKA i wybucha<br>śmiechem. Zaskoczenie. MATKA się budzi. Poeta niby -<br>a może naprawdę? - okrutny<br> Cha-cha-chaaa! Na kolana! <br> Na