rychło więc zaakceptowała przemiany. Mówiła, że mądrzejsi od niej decydują o nowym obliczu Kościoła i nakazywała duszy posłuszeństwo. Po pewnym czasie odnalazła w nowej liturgii piękno i mądrość, a także dojmującą bliskość Boga, jakiej dawniej nigdy nie doświadczyła. Była prostą, wiejską kobietą i dopiero teraz rozumiała sens i znaczenie Ofiary. Łacina wprowadzała ją dawniej w świat tajemniczy i hieratyczny, w którym czuła się zalękniona. Bezsilna igraszka w rękach Boga. Teraz odnajdywała siebie, swoje myśli, pragnienia i wybory. Z krainy zaklęć przeszła do krainy modlitwy. Ulotnił się z jej duszy czarodziejski urok spraw niezbadanych, otworzył obszar wielkiej tajemnicy miłości. Wiara siostry Weroniki