Ja pójdę przygotować panu coś do jedzenia. Z pewnością jest pan głodny. <br>- Czy ja wiem? - odrzekł niezdecydownie. <br>Zszedł jednak wkrótce na dół, zmienił koszulę, wyglądał teraz inaczej, bardziej swojsko. Mimo to było w nim coś obcego. <br>- Jak się panu tutaj podoba? - spytała stawiając przed nim nakrycie. <br>Zrobił nieokreślony ruch ręką. <br>- Ładne widoki - odrzekł. <br>O, Boże, pomyślała. Cóż to za postać. Jak Zuzanna mogła dla kogoś takiego stracić głowę. A co powinna w takim razie powiedzieć o sobie... Przecież ojciec tego chłopca był ulepiony z innej gliny niż ona, był mieszczuchem, molem książkowym. Nie rozumiał przyrody, po prostu jej nie dostrzegał. Koniec